Θυμάστε τη μαμά σας που σας έλεγε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά δεν την άφηναν οι δικοί της επειδή φοβόντουσαν ότι «θα τους γίνει πουτάνα;» Θυμάστε το δάσκαλο που σας έλεγε ότι το θέατρο δεν έχει λεφτά και πως καλύτερα θα είναι να διαλέξετε κάτι άλλο να σπουδάσετε; Θυμάστε τα καψόνια που περάσατε για να γίνετε δεκτοί στο Εθνικό και τελικά δεν σας πήραν; Θυμάστε τα λεφτά που σκάγατε κάθε μήνα στη σχολή που γραφτήκατε γιατί δεν μπορούσατε να μείνετε μακριά από το όνειρο; Θυμάστε τα κομμάτια με το βιασμό που σας έβαζαν να παίζετε (γιατί τόση βία στο θέατρο ποτέ δεν την κατάλαβα); Θυμάστε τις έχθρες μεταξύ των συμφοιτητών σας, τα λόγια, τους τσακωμούς και τους επικούς καβγάδες; Θυμάστε τους καθηγητές σας που σας μείωναν με την πρώτη ευκαιρία; Θυμάστε τις ατελείωτες οντισιόν που περιμένατε για να φάτε άκυρο έχοντας πρώτα δώσει τον καλύτερο σας εαυτό σε ανθρώπους που δεν ήξεραν ακριβώς τι έργο ήθελαν να ανεβάσουν; Θυμάστε τις πρόβες που κάνατε απλήρωτοι για έργα που κατέβηκαν πριν την ώρα τους; Θυμάστε τότε που παίζατε με κουτί ή με ποσοστά; Θυμάστε τα νεύρα του σκηνοθέτη που ξεσπούσε πάνω σε εσάς ή στους συναδέλφους σας; Θυμάστε τους διακεκριμένους ηθοποιούς που σας αγνοούσαν επιδεικτικά; Θυμάστε τότε που σας μείωναν λέγοντας «όσοι δουλεύουν σε escape room δεν είναι ηθοποιοί»; Θυμάστε τις κλωτσιές που φάγατε «κατά λάθος» από πελάτες όταν παίζατε τους μπαμπούλες σε δωμάτια τρόμου; Θυμάστε τα παιδιά και τις σχολικές εκδρομές που σας κορόιδευαν όταν παίζατε σε παιδικές παραστάσεις; Θυμάστε τότε που πιάσατε δουλειά σε μίνι μάρκετ, καφέ και τηλεφωνικά κέντρα για να βγάλετε τα προς το ζειν;
Τι ρωτάω, φυσικά και θυμάστε. Ούτε ξεχνιούνται ούτε και αλλάζουν για να ξεχαστούν. Όλα αυτά τα χρόνια, δεκάδες ηθοποιοί, άνδρες και γυναίκες, βιώνουν τον «μαγικό» κόσμο του θεάτρου. Και είναι πράγματι μαγικός αφού όλα αυτά συμβαίνουν αλλά κάνουμε πως δεν συμβαίνουν. Απόρριψη, αδικία, μιζέρια, ελιτισμό εξευτελισμό, δηλητήριο, βία, αρρώστια και άλλα πολλά για ένα σανίδι και ένα χειροκρότημα. Στη χώρα που γέννησε το Θέατρο, τη γη που υπέφεραν θεοί, τιτάνες, ήρωες και θνητοί μέσα από τις κραυγές των αρχαίων ποιητών, το επάγγελμα μας είναι πιο βρώμικο και από αυτό το βοθρατζή. Είμαστε οι μόνοι που αντί για «καλή επιτυχία» λέμε «σκατά-σκατά». Ε σκατά στα μούτρα μας λοιπόν. Και σε εμάς και σε όλο τον καλλιτεχνικό χώρο που στηρίχτηκε πάνω σε κόμματα, κλίκες, ελίτ και διεστραμμένα μυαλά.
Αξίζει ρε φίλοι τόσο σκατό; Αξίζει γαμώ την πίστη μας, ναι. Γιατί, παρ΄όλα τα εμπόδια, τα αγκάθια, τη λύπη και την απόγνωση, είμαστε εκείνοι που ενσαρκώνουμε το Λόγο. Αυτοί που μπαίνουν μέσα στην Ψυχή, αυτοί που παλεύουν με το Σκοτάδι, αυτοί που κατεβαίνουν στον Άδη για να αναστήσουν νεκρούς ήρωες και ποιητές, αυτοί που γεφυρώνουν το Τότε με το Τώρα. Αυτές οι σάρκες που πριν γεράσουν και αχρηστευτούν, κουβαλούν μέσα τους δεκάδες ψυχές, δανείζοντας τους φωνή, κίνηση και συναίσθημα.
Γιατι; Γιατί δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχει ο Λόγος και ο Άνθρωπος. Και εμείς βουτήξαμε μες στα σκατά του δεύτερου για να τον φέρουμε πίσω στον πρώτο. Και κάπου εκεί βρήκαμε την μνήμη του Θεού αλλά και την εικόνα του Διαβόλου. Θέαμα, φήμη, χρήματα, εξουσία και ένας κώλος μπροστά σε έναν καθρέφτη. Το Εγώ που έπρεπε να σπάσει και να μοιραστεί για να γίνει Εμείς. Η Δημιουργία, η κλεμμένη Φωτιά και το μαρτύριο της Τιμωρίας. Ο Πόνος. Ο Λόγος και το Παράλογο μαζί.
Αυτοί είμαστε. Θυμάστε;
Γιώργος Χατζηκυριάκος 27 Ιανουαρίου 2021
Γιώργος Χατζηκυριάκος 